Maurits van Liedekerke over Ben Cami.
Jaren geleden wees prof. dr. Ada Deprez in een kranteninterview op de bijzonder waardevolle bijdrage van de heemkundige kringen tot de geschiedschrijving. Zo werd in de jongste aflevering van Het oude land van Edigen en omliggende (HOLVEO) het referaat opgenomen over “Erasmus of Alva: de Nederlanden in de XVIde eeuw”, door bestuurslid Herman Vandormael uitgesproken ter gelegenheid van het eredoctoraat dat hem uitgereikt werd in de Universitaire Faculteit voor Protestantse Godsdienst te Brussel.
Ook wat de actualiteit betreft vervullen heemkundige kringen en hun tijdschriften vaak een noodzakelijke aanvulling op de collectieve amnesie. Het overlijden van Ben Cami op 15 november 2004 werd nauwelijks opgemerkt door de media. Het zou tot 27 januari 2005 eer De Standaard Letteren een artikel publiceerde: “Vergeet Cami niet”. En dat was niet eens een initiatief van de redactie, maar wel van medewerker dr. Jos Joosten, docent aan de universiteit van Utrecht en auteur van Feit en tussenkomst. Geschiedenis en opvattingen van Tijd en Mens (1949-1955) (Nijmegen, Vantilt, 1996). Hij benadrukte: “Dat ook Vlaanderen deze dichter met een carrière van meer dan een halve eeuw vergeten was, is een feit van louter poëtisch onrecht.”
In HOLVEO onderstreept Maurits van Liedekerke dat naam maken de betrachting niet was van de Kantieke Schoolmeester, dat hij niet naast zijn schoenen liep. Maurits schrijft herinneringen neer aan “de realistische dichter die waarnemende poëzie schrijft”, aan “de gepijnigde dichter die zijn afschuw voor oorlog en geweld uitschreeuwt”, aan de berustende dichter, die zich wel miskend voelde, maar er niet onder gebukt ging. Het kon niet anders of er was iets van wederzijdse aantrekkingskracht of onderlinge Wahlverwandschaft. Ook Van Liedekerke (°1945) is immers een verstilde, waarnemende dichter die grootspraak schuwt en niet te koop loopt met gezwollen gevoelens. Ook hij gaf uitdrukking aan zijn afschuw voor oorlog. Hij debuteerde in de jaren zestig met gedichten en kortverhalen in Podium, en publiceerde een zestal dichtbundels (Als een glas water, 1971; Van het oog geen kwaad, 1981; De wolk, 1982; Huis van gras, 1987; Voor een soldaat van de Groote Oorlog, 1989). Over Voeten in de aarde (1994) schreef Yves T’Sjoen in Ons Erfdeel: “Deze poëzie bevat een rijke plastische beeldspraak die, gegoten in pretentieloze taal, ontroerende inzichten biedt.” Meteen een passende typering voor Maurits bijdrage over Ben Cami. (Over Ben Cami in de Mededelingen van het CDR: cf. II, nr. 31, 15 september 2004, pp. 8-10; II, nr. 48, 25 mei 2005, p. 11.)
In de aflevering van april-mei-juni 2001 publiceerde Van Liedekerke “Nog over gipten en gippenessen”, een bijzonder lezenswaardige bijdrage over de verschijning van de zigeuners in het Pajottenland en hoe de bevolking aldaar en elders tegen hen aankeek.
Het oude land van Edingen en omliggende: driemaandelijks tijdschrift van de gewestelijke kring voor oudheidkunde, geschiedenis en heemkunde van het Pajottenland, verschijnt viermaal per jaar.
HFJ
Het oude land van Edigen en omliggende, jg. XXXIII, nr. 2, april-mei-juni 2005, 71 blz., ill. Men wordt abonnee van de Kring door storting van 22 € op rekening 068-0500160-55 van Holveo.
