Ik had het vage voornemen om in juli naar Bretagne te reizen, waar ik contacten had met autonomistische groepen. Van de gelegenheid zou ik dan gebruik maken om naar Bazouges-La-Pérouse te trekken, waar de Guimbretières bij Angèle Vannier in Le Châtelet verbleven, een van de eerste huizen links in de richting van Combourg (zowat tien kilometer verder), waar ik de sporen van Chateaubriand zou volgen. Bovendien ligt Bazouges zowat veertig kilometer van het Mont-Saint Michel, en dat was meegenomen. Het was in Le Châtelet, haar ouderlijke woning (“un haut lieu de l’esprit en Bretagne”, zei Guimbretière enigmatisch), dat Angèle Vannier in 1943 een voor haar doorslaggevende ontmoeting had met de dichter Théophile Briant, hoofdredacteur van Le Goéland, die tijdens de oorlogsjaren zijn toevlucht had gezocht in Bazouges. Het kwam er allemaal niet van, maar ik reisde wel door Duitsland, met het gevierendeelde Berlijn als eindpunt.
Gaston Bachelard overleed in de herfst van 1962, en ik maakte gebruik van de tribune die mij net aangeboden was door Le Courrier d’Anvers om hem te herdenken onder een motto van Audiberti: “La noirceur secrète du lait”. Eind november organiseerde de Société de Symbolisme een tweedaags colloquium in het Congressenpaleis te Brussel. Het was meteen duidelijk dat er geen ruimte meer was voor wat sommigen bestempelden als “the lunatic fringe”. De organisatrice, Claire Lejeune, had resoluut gekozen voor een academische aanpak. Naast Gilbert Durand, André Guimbretière en Bernard Morel, die tot de “inner circle” van de Société behoorden, had ze een schare eminente sprekers weten te mobiliseren: Ilia Prigogine, Georges Poulet, Luc de Heusch, Jean Ladrière, Armand Abel, Francis Edeline et Gilberte Aigrisse.
Angèle Vannier was aanwezig op het congres en zou in België blijven tot en met 12 december 1962, datum waarop ze een lezing zou houden voor de Midis de la Poésie te Brussel over “L’amoureuse alchimie”. Luc Norin, die zowat haar manager was, had een aantal recitals en schoollezingen voor haar georganiseerd en voor wat radiowerk gezorgd, een medium waar Angèle Vannier druk en talentvol mee bezig was. Ook ik droeg mijn steentje bij, en op 1 december 1962 reciteerde ze haar jongste gedichten in de bovenzaal van café Liberator aan de Comedieplaats te Antwerpen, waar ik haar voorstelde aan Henri Ronse en Jan de Roek.
